Nexhat Halimi
Pikturimi i vetmisë
Ta pikturosh vetminë me ngjyrë të zezë
Është gjëja më e rëndomtë në këtë lojë
Ta ecësh udhën për gjurmë të verdhë
Është gjithësia mbi kokë ndritur me fener
Ta zgjosh hapësirën me pikëza të gjakut
Është pamja e rikrijuar nën krahnezë
Apo mashtrimi i lidhur në kohë me tojë
Apo kroi në mal ujin me vrull nga e derdhë
Veç prapë aty të takohemi unë dhe ti
Ti me shtambën mitike me gjarpër në dorë
Të mbushësh ujë ta shuash etjen Fedorë
Apo të prekësh pikturën me shuplakë
E të digjesh në kujtim të shpirtit në flakë
Apo veç vdes me sy në yll në këtë vetmi
Hije e fjetur
kaq vjet më vonë ikja zvarrë kujtimit të tretur
befas më shfaqet shtëpia e trohitur në shpat
hapet dera me cijatje të njohur del hije e pa fat
je ti mall i vjetër apo është vetëm dikush tjetër
ja me shtambën me zemër imagjinatës zbret ti
të mbushësh ujë apo veç të takohesh me mua
zbret dhiaren me të njëjtën shtambë për në krua
e kërkon hënën që s`shihet këtë natë në gjithësi
fërkoj sytë i mbyll e i çel a je ti vras veten gjatë
ulur në një gur shikoj kot i hutuar e kaq pa fat
natyrisht ti s` je është dikush tjetër a më përhitet
e njëjta dhembje dhe i njëjti mall vjen me stuhi
hëna nga ndrit përgjysmë e ngjashme me ty
e shpirti ende bredh të të takojë apo veç vritet
*
vrasja vjen befas e ti e vetmuar bën me dorë
në luginë të jetës mbledh luleborë e narcisë
e vetëtinë ndërmjet dhe ndiej dhembje Fedorë
Treni i natës
stepa me sy në hënën e kthyer në vinjetë
ikja përgjatë dhiares bri kroit të heshtur
ndërmjet lisash të thyer ushtarë të vdekur
kujtimit nga i përzienin këmbët dy vetë
ja arrita në stacion të trenit thellë në natë
prisnin të vetmuar e të harruar udhëtarë
te secili përhitej drita e dashurisë në zjarr
i zgjasja duart i mahnitur gjatë e i pafat
natyrisht s` prisja të të takoja askund dot
ndërsa me vjet mungon në secilën pikturë
në imazhin e ikur hijes së dytë në botë
ja befas harkonte veç një dritë në një urë
te drita vëreja shpinën tënde nga ik në lot
te ura vinte veç hija tjetër Fedorë ka mot
Hija tjetër
Te ura vinte veç hija tjetër Fedorë kaq kot
Kot ndiqesha nga vetja e vrarë për sytë e tu
zgjuar nga zjarri e hija rrëzuar gurit në gju
As të ecja dhiares më as të jepja shpirt dot
Asnjë shpresë s` zgjohej për ty ujit të kroit
shfaqej erë e lehtë në natë me fshehtësi bliri
A ka ngelur gjë prej zjarrit tënd apo veç hiri
Iku mes lulesh nën degë me aromë të ftoit
Çdo gjë e ikur pluhurit të kohës s` vjen më
Kot qëndroj menduar me sytë larg në hënë
Ndoshta tashmë do të jesh bërë dhe nënë
Ja pse s` shihet dot e as përgjigjet më asgjë
Eci pakuptimtë vetes ndoshta do të dal në urë
Flutur e bukur në këtë vetmi ndrit ndër gurë
Në stacionin e vjetër
Nuk të gjeta te kroi e as në stacion e vjetër
Ecja sheshit të qytetit tërë pikëllim e mall
Ecja rrugën Ali Hadri ndoshta mbahem gjallë
A mund të të gjej te ndonjë dyqan tjetër
Hyj në shitoren e fundit pa rritur në shtëpi
Vërej blerësit blejnë spinaq a qepë apo keks
Më rrëmben kjo pamje ky insert kaq prekës
Blej veç raki domate për sallatë e dy qiri
Ik vetmisë sime të pikturuar me vjet e vjet
Bëj përpjekje të të prek me afsh ndërmjet
Ndezi qiririn në korridor e futem në dhomë
Tjetrin qiri ndez të ndris nga shkruaj poezi
Për gjëra riderdhet kaq kohë e njëjta aromë
Veç ti mungon Fedorë dhembjes me shi
*
Në përpjekje trishtimi bie shi për ty
kot çdo gjë e vdekur kurrë më nuk zgjohet
Vetëm njëjtë ai krua rrjedh mërzi përsëri
Dy vada lot
Brofa nga gjithë ky pikëllim nga kjo amulli
E lëshova lapsin e gjakut në cep mbi letër
Më piksi mendimi pse s` shikova dhe tjetër
Asnjërin qiri s`e fika të arrijë të të takoj ty
Binte natë me shi derdhej erë për tokë
E gjeta një barnatore pa u bërë ora dhjetë
A mos vjen një grua flokë verdhë sy tretë
Të blejë ilaçe për pikë të rëndë në kokë
A më kërkon mua në vend të melhemit kot
Bredh e humbur flokë shprishur e trazuar
Më duhet ta gjej dhe natën po ta bëj zgjuar
S` ka qenë dot fare në barnatore kjo grua
Nën sytë e lodhur më ndrisin dy vada me lot
Veç vetëtimë më turfullon kujtimi te ai krua
Vetmia e dhomës
Bëra përpjekje të të gjeja te lojërat për fëmijë
Në kolovajzën te spitali fluturonin në ajër hijet
Ëndrrat dhe dëshirat çelnin me fluturat dhe yjet
Çdo gjë lulëzonte rreth botës veç ti nuk qe aty
Ku ishe ti zot i besimit e gjakut të etjes Fedorë
Ku ishe ti nga sillej fati rreth vetes e mendimit
Bota fluturonte ndërmjet zgjimit dhe zhgënjimit
Sillej në kolovajzën mahnitëse e bënte me dorë
Natyrisht veç ti nuk ishe e nuk ishte askush tjetër
Vetëm zgjohej dhembja ujit të kroit të vjetër
E unë flatroja labirintit të jetës kaq vjet të fjetur
Qe gjë e kotë përpjekje prapë për të të prekur
Me autobusin urban ktheja në vetmi të dhomës
Dy qirinjtë seç fikeshin nën mungesë të aromës
Dega nën krahnezë
Ja i përziemë këmbët e i ç` përziemë Fedorë
Morëm vetminë udhës e ramë në këtë pikë
Tashmë plak ec kujtimit ec nga vetvetja apo ik
Bën dimër me stuhi e bie me shtëllunga borë
Dëgjoj i vetmuar nga lëvizin akrepat në natë
Ndez qiririn e vjetër të gjakut e vështroj në hi
Shkruaj për të dy në litarin e këputur në vetmi
Hija shfaqet e ik gjithësisë e bën shtrëngatë
Gjërat e fshehura ja mbesin magji në pëlhurë
Të vërej në çdo lëvizje të brushës në pikturë
Në secilën fjalë e apostrofuar ushkurit të gjatë
Gjithnjë ndërmjet dhembjes dhe degës së zezë
Tërë dimrin të lidhur me zjarr dhe krahnezë
Të kryhet pikturimi i dashurisë i fjetur në natë
