Nexhat Halimi
Dhembja e fjalës
(dashuria s’vdes gjithmonë me vdekjen –
rrustem berishës)
rrufeja në fund të nofullës
murgu ngjesh kokën në ikonën cullake të krishtit
pillet gjarpër i pa njohur
me shtatë krerë të zi në bërryl
ku është fjala
thikë zgjohet nga gjaku
në lule të këputura
bie në plagë të hyjnive
të trilluara ndërmjet territ e flakës
që lëpin gjunjët e vet
e fluturon zogu i agimit ai lajmëtari
i dritës që paralajmërohet nga gjeli
në qerpikë të guacës së gjelbër të arrijë me detin
në tryezë alga
breshka në vetullën e diellit
si zorra në prush
agon e s’agon për mozaikun e saj kalldrëme
në lëvizjen e daljes
veten ndez dhembja e fjalës
Të urtë e të djegur
zgjohem ndër gishta nga zjarri
para dhembjes se shumëzuar
bie vetëtimë malit të gjelbër
në drapër të vetullës e vret siluietën
zogjtë përbirojnë nëpër fyell të gjallë
të urtë
dhe të djegur deri ne krah
nga etja
kurrë imi ec përtej harku
ti prek në secilën mollë të kuqe
kokën e vetmuar
e në nofull të qëllon bukuri e fjalës
ku të prekësh tash dhemb
s’ e gjen qenin para porte
zjarri kthehet në hije të drurit
djeg
Aty ku fle zana
veç një dhiare në dalje lëviz ndër zagushi
vallë a do të arrij tashmë të lirohem nga epika
e ndiej zemrën e fushës me asfodela në jalli
e shkrimin e nisur atëherë në vetmi
flas në vete zjarr të derdhur nga lirika
ec e meditoj për metafora për simbole nën hënë
për shkrimet lirike të kryqëzuara për ty
ja papritur dal te liqeni e aty ja një dre’
me dy brirë të degëzuar për te ylli në qiell
e ritmin e gjakut që e dikton furishëm një fyell
natë është e unë ndjek siluetën time buzë ujit
e pres i ndezur nga ardhja e fuqishme e mujit
ah dashuri e zgjuar nga mali i pishës ku fle zana
e fund qiellit të errësuar ndrit hëna
Pas rrufesë
rrufeja gjuan në gur
babai me mëngjes në sy sharton bimë
në pemishte
unë
lumin e egër shkel
nga fillimi
digjet flakë syri i zi
ditë e tretë e daljes
në kokë e bisht të gjarprit të vogël të shtëpisë
zgjon stuhi
takohemi në prag
në barin e fjetur buzë uji
lejlekët me kokën time
drunjtë përballë rrufesë
gjakun e ashtin e kthejnë në lule
zjarri të kaltër
thirrje në emër të babait
vdekja në verë
shprishet e diela ndërmjet teje
e meje
fle e fjetur në breg të lumit pa kokë e zog
e zënë nga gjarpri në ëndrrën e këputur
e prekur në lëkurë nga nimfa
shtëpia kërkon kokën e trëndafilin e kaltër
shkëputur rrejshëm një natë nga buka
ngjitet nëpër hi prekja e ftohtë
unë pi çaj në divanhane mjeshtëroj ndonjë dre
me mollë të artë në brirë
e në katër krahë atje kalldrëmës së vjetër
e bartin një dashuri të gjallë
një shkëputje nga degë e fundit
në kopshtin tim
e zbresin kripës
zota e vasha aq të harruara buzë një lumi
pa kokë
në katër krahë poshtë kalldrëmës e bartin një fjalë
shtëpia buzë ujit kërkon kokën time
në një stinë të braktisur pa zot
në trëndafilin e agut në dhomë pa prejardhje
qiriri digjet në tryezë
ujë s’ka në tryezë
në tarracë me ditë s’vjen zogu
e darka pa pije
në gjysmështizë
këmishë me gjak nën jakë
si të ik matanë ujit
më kërkon kokën
e një krah për zjarr në shtëpi
me ditë s’ka gjel në pemishten e prerë
poshtë e lart
ashti çel vjeshtën e vet
në erë mbeturinat e rrushit të bardhë
sëmurë nga zhuga
e një thikë e vjetër
gjarprin e shtëpisë nën fyt
lulen
gruan
ujë me ditë s’ka në tryezë
gjaku prapë më kërkon
zjarr e sy për hark në darkë të varfër
veshprerë
rrënohet a s’rrënohet dhoma
vazo e zezë në tryezë
e diela dhe një sharje
shtëpia nofullën e çelur e nata vjel veten
lejlekët e kositur deri në gjunjë
teren nëpër varëse të vjetra në erë
e kaq shumë gur
mes jakave të thyera të lumit nga rrethimi
në këmishë të së kremtes
e diela dhe një sharje lakohen në asht
dhoma me ballkone të drunjta
në fund të rrugës pa fanarë
prekur nga shiu i fundit i thyer në trotuar
e një mace e zezë e egër ik para hijes
shumëzon e zbret drunjtë e prerë në breg
trëndafilat pa kurora në vazo prej dheu
unë pa shpërthyer zjarri kthehem
e gjithë bukuria e çelur asaj nofulle
shpërthen flakë
digjet në katin e zbrazët
zhdirgjet e vetmja ajo me kokë në duar
dhe e fundit me vetmi të hedhur ndër etje
babai shkel lumin
nga dalja
mesnatë e çuditshme ik pa mua
