Nga MUSTAFA V. SPAHIU
BEDENI I VETMISË
Përtej vetmisë s’ka fshat tjetër,
As harqe urash mbi lumë t’vdekur
Mendja vete ku brenë miza hekur;
Kot pushtoi kêshtjellë më t’vjetër.
Kalorës m’kurajoz mbi kalë bedevi[1]
Vetmisë së rërës gjarpron si litar, e
Prushi të ndjek prapa si një zagar…
Shikoj veten vëngër me sytë e mi!
Ëndërroi – oazën – e amshueshme,
Ngarenda në dete dhe në troje, e
Pelin gjerba – askund mjalt’e hoje,
Sëmbon plagën – e padurueshme!
Bedeni i vetmisë si s’paska fund?
Uratat po m’kthehen n’mashtrime,
Me shtrezet e bukurisë n’mallkime
Çdo dallgë shortet dot s’m’i tund.’
Kali vrapon – kapton në shtegtime,
Trëdafilat e mbushura çurg me lotë,
S’jam i pari t’përbirohem në botë, si
Halil Garria që flatronte për flijime!!!
Pas përrallave s’dua për të fjetur
Morti gjumin e ka vëlla ose motër!
Rrisk t’tillë si bukë n’sofër- Du(a)
Rimin – rrugën duhet për t’gjetur!
E enjte, 18 nars 2021, në
Dardaninë Ilire
[1] bedevi, a (ar.) specie e rrallë kuajsh të shpejtë me dy palë qepallash që iu shërbejnë beduinëve të shkretëtirës së Saharasë.
