ARIF EJUPI
Të njoha si 6 vjeçar kur viti i pamëshirshëm 1999. Ty dhe motrën Tuaj Flakën, u ndau nga nëna e Juaj, Milihatja, e cila vdiq shumë e re, pa e kryer pranverën e 27 të jetës së vet.
Ganiu, që ushqehej me dashurinë për Ju, edhe pse i lënduar nga vdekja e bashkëshortes, gjegjësisht nënës Suaj, kur u shihte si dy yje që shëndërisinë në qiell motivohej për vazhdimin e jetës.
Disa, baballarë kur rimartohen të shumtën e rasteve tregohen egoist dhe pak të përzemërt me fëmijët e tyre nga martesa e parë. Pa dhembje ata ua lënë në barrë gjyshërve, apo edhe i bëjnë pjesë të strehimoreve në vendet ku jetojnë.
Ganiu, u ndjeu si gjymtyrë të trupit të tij. Çdoherë ishte me Ju. As edhe deri në dyqan nuk dilte pa Ju. E kishte mundësinë t’u merrte kujdestare, por kishte vendos që deri ta mbërrini zotësinë e plotë të veprimit të jetë me shpirt e zemër pranë Jush.
Gjatë vikendeve nga Ditari i tij personal u rrëfente deri në detaje përkushtimin dhe dashurinë që kishte treguar ndaj Jush, nëna Juaj.
Në ballë të dhomës Guri ynë i dashur, që lajmi mbi vdekjen tënde të papritur na erdhi shigjet helmuese në zemër e mbaje fotografinë e nënës Milihate.
Deri në takim me Ty, më përcjell zëri Yt i butë dhe i këndshëm “axhi Arif, kjo është nëna ime”.
Pastaj, sikur të ishim në një muze suveniresh një nga një i shpalose rrobat e nënës, deri kapelen e punuar nga duart e saj të arta para se të lindje Ti.
Guri, ishe fëmijë me inteligjencë të paparë nga grumbulli i rrobave shkëpute trajsën me shqiponjën dykrenore, punë dore e nënës për Flakën.
Si të mos qajmë e si mos të bëjmë gjëmë për Ty, kur në vizitat e radhës të gjetëm me shtat basketbollisti gati dy metra. Si përherë i buzëqeshur nxorre nga raftet e bilbiotekës të gjithë klasorët, ku i kishe renditur me aq pedantëri materialet, dhe në shtojcë të tyre notat e shkëlqyera në Gjuhën italiane, gjermane, frënge, angleze, matematikë, fizikë, biologji, gjeografi, histori dhe Punë artizanale.
Suksesi yt dhe i motrës i jepte forcë Ganiut, si për jetë ashtu edhe për aktivitet kombëtar. Ai me shumë obligime në punë e aktivitet nuk ndjente lodhje, kur shihte se TI, dhe Flaka ishit në rrugën e dëshiruar.
Gjithashtu ishit me fat që babai u rimartua me një grua fisnike e cila u trajtojë tamam si një nënë e vërtetë. Secili që të njohu nga afër derdhi lotë për Ty, sepse ishe djalë i dashur dhe shok i mrekullueshëm. Me kohë e kuptove që mami Yt, kishte vdekur nga një sëmundjeje e rëndë dhe e shpejtë.
Me shpirtin tënd të çiltër mungesën e nënës e ktheve në raporte të shkëlqyera me Vjollcën, të cilën e doje dhe të donte pa hile. Të pati gëzuar tepër edhe lindja e vëllait Donatit, të cilit shpejt ia pate mësuar shijen e lojërave, përzgjedhja e të cilave të besohej vetëm Ty.
Kjo ngrohtësi e treguar ndaj Donatit shpejt u kthye në dashuri të ndërsjellë. Ai vitin e kaluar kastile për Ty në Kosovë, pati blerë portretin e Skënderbeut, të derdhur në bronz për cilin shumëherë na flisje, nga ajo që kishe hulumtuar në literaturën italiane.
Donati, të donte dhe të ndjente në çdo hap. Guri i dashur, me të rrahura të çakordura zemre e shpirt të lënduar, nuk mund të thuhet as çereku i asaj që Ti e meriton.
Vdekja jote tepër e hershme u prit me dhembje e lot në të katëranët e Zvicrës. U prehësh në paqe të përhershme! Dhembja për Ty, vazhdon në Llap, Gjakovë, Burim, Tetovë, Pejë, Durrës, Preshevë e gjithandej ku ka shqiptarë.
Ata që ta errësuan dhe ta prenë rrugën e jetës kurrë mos pafshin dritë !…
