Brahim (Ibish) AVDYLI:
(Panoramë e dytë e poezive nga dorëshkrimi im më ri)
STACIONI I POEZIVE TË MIA
1.
Ku të kthehem
prej të gjitha vargjeve
e të qetësoj
vetëm për pak
zemrën cfilitur,
atëhere mendoj
i shtruar prej dhembjes
ulur përballë
shpirtit tim.
2.
Jeta ime e ka çdo herë
nga një stacion të poezive,
me lot e pa lotë
rrjedhin dramat
në vargun e gjatë të ndjekjeve…
3.
Nuk e di
a është
apo nuk është
këngë me lotë,
të Bukurës së Artit
në një vegim
papushim i dridhem,
ngashërohem
ndaj të gjitha gjërave,
e nuk e marr
fare me mend
a jam i njëjti
përpara kohërave!…
4.
Në jetë
apo jashtë saj
nuk e ka ndonjë rastësi
a jam,
mjafton të jem
përballë të ndodhurave
e të them
pikërisht
raportin e gjërave!
5.
SidoQoftë
jeta është dinamike-
rrotullohen përherë
copat e energjive
anash apo drejtë
e poshtë apo lartë,
në drejtimet e pamatura
të lëvizjeve!…
6.
Ka kohë
që po mendohemi
për këto gjëra,
kush e thotë
se nuk e kemi
ndeshjen me njëri-tjetrin,
me qëllim rrënues
apo pa ndonjë qëllim,
ne, jemi
stacion i madh
me sprovat e dhembjes!…
E SHKRETA VJESHTË E VARGJEVE
Në fillim të shtatorit i lash pesëdhjetë e nëntë vitet e rjepura
vjeshta përsëri fshikullon gjethet me gjollin e tyre të tharë
në qiellin e zemrës sime fillojnë rrepëtimat e tyre të lotëve
saherë e kanë mjegulluar shiqimin nëpër bebëzat e vetmuara
ku të dal prej vetes nëpër unin e shtjerrur nga çastet e vrara…
pesëdhjetë e nëntë herë sillet vorbulli i vrapimeve pas një grimce fati
as të zë bulëzimin e këngës me lulet e para të pranverave të djegura
e ku të sillem e pështillem tani nëpër notat e pa fund të elegjive
vetëm, fillikat vetëm më lanë çdo herë kukuvajkat e zeza të këngëve
pak kush nga fëmijët e zemrës sime të plasur pas tyre më vie
shikoj, por kot shikoj dhe plas me dënesat e vargjeve të çmendura
Patrioti, Goca e Pranvera nuk më dalin shpesh ëndërrave të përqafimit
ndonjëherë rrallë i shoh për të shtruar bashkë pehlinin e viteve
shkapërdherdhur janë, të ndarë, të ndrydhur e të shukatur
nga zërat e vjeshtës…
Askund nuk mund të kthej prap kohën në drejtimin e duhur të shpirtësisë
edhe pse i mendoj me lot në faqe mugullimet e tyre pranverore,
as Eldini nuk ka guxim të më jap një mat midis psherëtimave të mia
kush e di se cilat pëshpëritje të erës i ndalin mbi gjethet e thara të fjalëve
janë kthyer në furtunat e tmerrshme të viteve largë prej ndjenjës së gjallë
e ato më përcjellin kudo me trishtimin e errët të dorës magjike të stinës…
O Zot i Madh, a ka fuqi zemra ime e trishtë të sjellë gufime të gjakut
laps e letër i kam marrur me vete para se të pushojnë rrebëtimat e shpirtit
ku u linda apo rashë nga qielli i juaj, nga kozmosi, pa anë e yje, terrinë
ne të dytë, unë dhe kjo stinë, i sillemi botës anë e përtej me gjollet si hije
stina e shkretë e këngëve melankolike fillon përsëri të ndjehet
e shohim tek bie, aty e këtu, me gjethet vërdallë, nëpër rrjeshta të këngëve
mua nuk më përfillin ata që pëshpërisin fjalët e nënshkruara hapësirës
e i thonë si t`i kenë marrur në ndonjë çast papritmas nga kupa e tyre…
Kë të pyes, e shkreta apo e zemërplasura vjeshtë,
a jam unë apo ti autori i përkryer i dhembshurisë së viteve
të pyes ty, e përgjegjen e pëshpëritë, por nuk e dëgjoj-
jam vjeshtë e trishtë e pikëllimeve të vargjeve!…
PJESA E HUMBUR
1.
Cila je ti
pjesa e humbur e tri stinëve
të pyes o vjeshtë
edhe pse mendoj
se je dhembja ime e fundit
para dimrit…
2.
Nuk mund të ndaloj
gjethet që bien
nën fshikullimin e stuhive,
a është dashuria për gjallërinë
bukuria me pranvera të luleve
vera që nën Diell
e rritë prore jetën,
stina vjeshtore e pjekurisë
cikli i veçantë
i mrekullisë së ftohtë
apo vdekja e bardhë nuk e di…
Asgjë nuk duket
nga e padukshmja,
është e parakohshme të thuhet
për drithërimin e patjetërsuar!…
3.
Le të bien gjethet
që nuk mund t’i ndaloj,
era fshikëllon
me zërin që nuk kuptohet
e pikëllimi
pikë mbi fletët e zverdhura
derisa po mendohem merzitshëm
me fjalët e pathëna,
krijuesi e krijon
në shembullin e Krijuesit të Galaktikës
Sferën e Jetës,
shpirti del nga trupi
e shkon në botën e përjetshme!…
4.
Bini ju gjethe
bashkë me lotët
prej bulëzimit e mbani në pip
ngjyrën e gjelbërt
deri te zvedhja
sikur vdekjen,
koha tek fundi po kalon
e humbja mbulohet
nën fshehtësinë e bardhë!…
5.
Nuk e di
se si mund ta kuptojmë
këtë cikël
në ekranin pasjetësor,
mund të supozojmë
se cila është
ha-mendja e jonë
e jeta dallon
si gjethet
nga dita në ditë
që bien
në koshin e madh
të dhembjeve!…
KUFOMË E GJALLË
- Teki Dervishit
1.
Nga Pirgu i Vetmisë[1]
zbres poshtë deri te Suka
majën e Shkelzenit e kam futur në xhep
nuk e di kush më parakalon
as të vdekurit nuk i përcjell
jam Kufomë e Gjallë e Ndjenjave
që bredh i djegur flakë
duke të kërkuar ty,
Teki Dërvishi!…
2.
Një shirit i dritës
që ti i thua shukë
më merr me vete që ta rilexoj
të vërtetën time
brigjeve të pikëlllimit,
e dhembja nuk më ndalet
me pirgun e lojtarit
për ta vjedhur fjalën
nëpër paudhësitë e mëkatshme
derisa fshehtësia
tërësisht
e gëlltiti të drejtën!…
3.
Herë kaloj me ty
në maje të Shkelzenit
e herë kalon ti me mua
deri te Maja e Botës,
atëherë
Suka mblidhet grumbull
deri te herezia e Dërvish Mallutës[2]
të gjithë janë
por nuk ua di emrat,
përcëllohet drita
nëpër ngushticë zemre,
kur isha i ri
kam qenë
Ibër Dervish Hima,
e nuk e di se si më quajnë
derisa të shpallin urtësinë
hieroglifet e dhembjes…
4.
Bregut të pikëllimit[3]
kush do të na i lexojë dhembjet
nëse nuk i zgjidhim magjitë,
lojtari i jonë luan me kohën
është i veçantë si Narcisi
dhe bëhet Apollon i bukur,
koha ia vret papushim ëndërrat
pikëllimet, zhgënjimet e pësimet
lugut të vetmisë,
kështu
Shpirti i Shenjtë
ka mbetur Kufomë e Gjallë
e bërtet për paudhësitë
deri në Kupë të Qiellit!…
5.
Të kisha qenë përtej varrit
e përgjithmonë
në duart e të Mirit
isha mbuluar i qetë
me plafin e vjeshtës
e nuk do të digjesha
me flakën nën flatra
sa të gërdisja
Shkelzen e Sukë
me tingujt e mendimit!…
13.10.2019
FJALËT E GURËZUARA
1.
Duke menduar
fjalët
më shfaqet
bota e tyre
në një bjeshkë mendimesh,
e shoh Diellin
që mbi to i then rrezet
sa për ta përtrirë veten…
2.
Në cepa të zanoreve
na preheshin fjalët
e nxirreshin
me dalta të bashkëtingëlloreve
aq sa e duron
Zemra e Gurëve,
pastaj ngriteshin në kala
në mes të shkretëtirës
ku askush nuk mendon
se ka mermer
që buzëqesh diellisht
me të pamundurën!
Të vërtetat i nxjerr
edhe prej pluhurit të rërës
për të mbrojtur të drejtën
pikë për pikë drite!
Aty ku nuk ka uj
për të shuar etjen
buzëve të logarisë
pikë shpirti i bardhë
një krua të rrallë zemre…
3.
Kështu
është e gurëzuar fjala
që njëherë thuhet
e nuk zhbëhet
edhe pse disa herë paramendohet
si fjalë e pathënë,
vjen koha që të jenë
bjeshkë mendimesh,
e askush nuk matet me to!…
06.10.2019
PËRROI I DITËVE
1.
Përroi i ditëve
niset prej vendlindjes
herë i thatë
me gjurmët e kohës së bjerrur
e herë të tjera me rreptima
duke e shtyrë
dufin e egër të një çasti,
ndonjëherë fryhet
e del nga vetvetja-
viteve të brejtura nga e liga!
2.
Llabënica i ka
gjurmët e dredhave të saj
kur shfryhen retë
me vetëtimat e pandara
mbi Shkelzen,
e rrjedh
me lotin e tharë të fëmijërisë
nëpër shkrepat e Pllanikut
deri në Thur të Zvicrës.
3.
Ato ia zbrazin
njëra tjetrës
të idhtit e kohës mbi damarë
nëpër dredhitë e ditëve
të një moshe që lëvizë
deri në të zverdhur,
e nuk i numëroj
sa të djeshme
kanë kaluar
me vetminë e këngëve të mia…
4.
Tani
jamë fund të ditëve,
asnjë pulëbadhë
nuk endet rreth meje
apo ndoshta
atë e ndjekë
dhembja ime pa te.
5.
Të braktisur më morën
të padukshmit me vete
e më lanë përherë të baktisur
si fëmijë i përbuzur
në moshën e pjekur
kurdoherë të rris
fëmijët e ndarë
e tërësinë të mos e përjetoj!
6.
Nuk e di
e kujt është
kjo ofshamë e përhershme
që pa zë
ndjehet e thellë,
ndoshta ajo
është qenia që bërtet,
sikur të jetë
e mbyllur
në harresën e qëllimtë!
7.
Ky është
edhe Skifteri
ndër vite më përcjellë
me vajin e pa shpresë,
rreth tij
qenkan mbledhur
rrotull gjarpërinjtë
tek bërtet
fillikat
në mes të shkepave,
e fëmijët i ka lënë
papriturazi
të ndarë pa prind
pasi dhuna e dikton
ulur
në maje të kepit!…
8.
Të qaj unë
apo të këndoj
krejt thekshëm-
lot e gjak përzihen
në një klithje pa fund,
i gjëj tek malet
dy fëmijët e strukur,
breshërima e vajit
thellë në shpirt
padyshim më rrjedhë
derisa duken
të lagur qullë
nga shiu i lotëve!…
9.
Më në fund
janë strukur ndër lojëra,
askush nuk i pranon
të luajnë së bashku
vetëm gjyshi
i bashkon psherëtimat
dhe plas i tëri
në një segment të kohës.
10.
Fëmijët
mbesin prore
në një pikëpyetje,
nuk e dinë
as çka do të thotë
të jesh i ndarë
nga zingjiri i prejardhjes,
ku do të jesh
apo si do të jetë
identifikimi i biografisë!…
11.
Përroi i ditëve
kështu e ka ushtimën
përfundoka rrjedhën
në një lumë ndjenjash,
lumi del dikund
në det
e deti në një oqean,
çdo valë
e ngritur reshjesh
është vetëm një kukamë
e kthyer në këngë
e cila bërtet
e ndjehet
edhe përtej kohërave!…
R E F E R E N C A
[1] Nga autori i veprës është “Pirgu i lartë”, roman, të cilin poeti e ngrehë në “Pirgun e vetmisë”, dhe e cila identifikohet me “poetin e të së vërtetës”, pra edhe me vetveten.
[2] Romani tjetër i Teki Dervshit, “Herezia e Dervish Mallutës”, është i botuar në Rilindja, Prishtinë 1981.
[3] Drama e Teki Dervishit quhet „Bregu i pikëllimit”, Rilindja, Prishtinë 1985.
