P O E Z I
Rebelimi shpirtit
Nga varret u ngritёn edhe tё vdekurit,
Dhe ligjёruan nёpёr rrugёt e qytetit,
Shpirtёrat-zjarr u shfaqёn, ra shi gjak,
Shkёlqimin humbi dielli dhe e bukura hёnё,
Dhe u eklipsuan nё gjyqe tё pafund,
Dhe shpirtrat dualёn nga trupa tё helmuar,
Dhe si lajmёtar qё pёrpara fatit rendin,
Dhe ҁirren e bёrtasin pёr tё keqen e rёnё.
O qiell!O dhe!E ҁ’tё shtojё tjetёr mё,
Tё etur pёr pasuri u ngritёn qentё me ulёrima,
Dhe hёnёn gjysmё tё ngrёnё qё u dukej si kockё,
E ngecur nё fytin e natёs si nё ҁengela,
Dhe kundёr saj u sulёn me rrёmbim,
Ulёrimat i pushuan, kur njё re mbuloi hёnёn,
Qentё tё tёrbuar, do t’i kthehemi prapё, thanё,
Dhe shkuan duke aluduar me magjinё e mendjes.
O vrasёs tё buzёqeshur, vrasёs i mallkuar,
Qё ҁdo gjё e rrёmbyet me forcё, me plumb,
Dhe i varfёri zgjat listat e ushqimёve nё dyqan,
Vёrtet, dua tё ngre zёrin, me fuqinё e shpirtit bёrtas:
Qё vrasёs jeni dhe prapё tё buzёqeshur.
Tё paktёn kёshtu ndodh nё kёtё vend,
Mendoni tё vrisni tingujt e klithmave,
Jo, gaboheni rёndё zotrinjё, qen.
Nga portat e Olimpit shigjeta e zjarr-komet,
Korruptues e kurvar, mashtrues tё poshtёr,
Kodosha e maskarenj, pa zemёr e pabesё,
Mbi kurorat tuaja do rrjedh helm i mpreht,
Eh… mё jepni pak dritё pёr shpirtin e ligshtuar,
Mё jepni pak dritё pёr sytё, i lirё tё rrojё,
Tё shoh njerzit, jetёn, diellin, se s’rri dot pa to,
Pёrse s’pranoni? Jetёn time dua tё jetojё.
Tё vdekur nё botёn e tё gjallёve.
Natё e zezё pis,
Hije qё pёrplasen nё mure,
Rrugё nё zbehtёsinё e heshtjes,
Prishin qetsinё klithma e batare,
Kalimtarё tё rrallё,
Dhe kokat kureshtare,
Mbrёmja e ngarkuar me yje,
Toka e mbarsur me probleme,
Dy trupa pa jetё shtrirё pёrdhe,
Dhe dy njomёzak tё lemerisur pas tyre.
Ҁ’dashuri e ҁuditshme,
Me shpirtёra tё zbrazur ngrirё kallkan,
Djalli u shqeu zemrat,
Dhe qesh me dashurinё e pabesё,
Pastaj vrapon nё mes territ,
Lё pas dy vocёrrak nё vajtim.
Mallkim, pёrbuzje,
Dhe ёndrra tё lёnё pёrgjysmё,
Tkurrje e buzёqeshjeve pa tinguj,
E njёrzёve qё kanё harruar mendimet,
Lokaleve buzё rrugёs.
Ndizen qirinjtё,
Kёndohen ungjill e kuran,
Tё vetmuar dy engjuj,
Nё sy lotё tё patharё,
Fati keq rastёsisht i la,
Tё vdekur nё botёn e tё gjallёve.
Mjerimi sjell veҁ vdekje,
Por dikush flet pёr ringjallje,
Po kush majmet dhe kush ringjallet?
Tё vdekurit nё botёn e tё gjallёve,
Apo tё gjallёt,
Qё flenё pёrmbi butёsinё e parave.
O njerёz!
Vraponi nё qiellin e stuhijshёm,
Dhe ktheni kaltёrsinё,
Nё shkumё tё bardhё,
Hidhni poshtё prangat e jetёs,
Mendimet-zhele tё sё djeshmes.
Dhe kur rrёketё e ёndёrrave,
Tё jenё derdhur,
Mbi fasadat e dremitura,
E kur shpresa tё pёrkёdhel,
Si puthje mёngjezi,
Atёhere mё zgjoni edhe mua!
VLADIMIR SHYTI
DURRES
