Shefqet DIBRANI – Poezi
RRUGËS PËR NË KISHË
Sot është e Dielë – dhe në ora 9.00
Dyert e Kishës janë hapur
Rrugës qifte të moshuar shkojnë në Kishë
Zonja me veshje elegante
Po aq sa zotrinjtë që ato i shoqëronin
Të hareshëm dhe plot dinjitet
Shkonin Rrugës për në Kishë
Qiftet e bekuar të Perendisë
Plot gaz e hare pamja e tyre
Përshëndeteshin ngrohtësisht
Të moshuarit, Rrugës për në Kishë
Që shkonin për t’i bërë lutjet e së dielës
Një ritual shëmbëllyes, zili për t’ua pasur
Edhe përgjuesi i rëndomt si puna ime
Emigrant i vetmuar në rrugë të huaja
Dhe me duar në xhepa shëtit pa përcaktim
E rastësia e solli tek Rruga për në Kishë
Për tu bindur se bota s’ka përfunduar
Ndërsa zemra të moshuara flasin butësisht
Në ditën e lutjeve, Rrugës për në Kishë
* * *
Qifte me kapelë republike
Dhe me kostume elegante
Të veshur për ditë lutjesh
Të dielave bien kambanat
Ato thërrasin zemrat e vogla
Shpirtrat e trazuar, shpirtrat e frikësuar
Nga të ftohtit e vjeshtës që ka rënë sot
Në Kishë me ta për të shkuar
Dhe, kaloi aty pari pa përcaktim
Emigranti që ngashërehet nga malli
Kur sheh sa të qeta dhe fisnike
Janë gratë, Rrugës për në Kishë
Ato zbukurojnë jetën e burrave
Që i mbajn në krah me elegancë
Sado që jetën e tyre mbi supe mbajnë
Vetëm Rrugës për në Kishë
Shpirti zgjohet nga një urrejtje e vështirë,
Mëkatet fillojnë të ngrihen te Perëndia
Një frymë mirësie mbulon njerëzinë
Veçmas kur ecet Rrugës për në Kishë
E diela është për lutje pas një nate të zezë
Ku bota mbërthehet nga luftërat e pa kuptimta
Dhe nga Pandemia COVID-19
Në orët e mëngjesit të dielen e shtatorit vjeshtak
Drithërima e ngashërime përjeton
Zemra e Emigrantit pse s’ka Kishë
Ai s’ka Lutjet e së Dielës ku t’i bëjë
Rrugës për në Kishë
Njerëzit buzëqeshin të zbukuruar
Dhe shkëlqejnë si vesa mbi bar
Kurse Zemra e Emigrantit rrah në heshtje
Veçmas kur pa përcaktim
Ndodhet Rrugës për në Kishë
Shqetësimet e vjetra, bashkë
Me ngjarjet e errëta që ndodhin mbi tokë
Në këtë vjeshtë të ftohtë, i ngrohë
E diela për lutje dhe Rruga për në Kishë!
Ndërsa Emigranti ka paqe vetëm në varr
Jeta e tij është mbushur me lot e mall
Si këmbët e urave mbi lumin e tërbuar
I lëkundet jeta me dridhërima
Veçmas kur pa përcaktim gjendet
Në Rrugën për në Kishë
E kur vet në Kishë s’shkon
Por zemra e trazuar qetsi nuk i prodhon
Atëherë kur ka dhembje të thellë
Që ia frenon hyrjen brenda në Kishë.
Oh, Emigranti mbuluar me pikëllim dhe mjerim
Në faltoren e Kishes nuk mund të ngjitet për bekim!
Zemra e tij është Kishë në miniaturë
Ndjenja e pastër atij i rrah
Dëshiron të jetë adhurues i Atdheut – Zot!…
Ky adhurues që rri në mërgim,
Çfarë ndjenje e mallëngjyer ka për Perëndinë
Nëse pas mallit të shenjtë, ngrysur në pakthim
Luftëtar i pa epur shpallet në portën e Atdheut!
Le t’na fryjë fryma e dashurisë për Zotin – Atdhe
Mos të kemi frikë nga largimi, se Atdheu na jep bekimin!
Këngët baritore tingëllojnë drejt ardhmërisë
Në ATDHE, çfarë shi i thellë po bjen sot!…
