Serbët dhe osmanlinjët turq luftonin bashkë kundër shqiptarëve

Fatktet historike që nga koha e Gjergj Kastriotit, se si serbët dhe osmanlinjët turq luftonin bashkë kundër shqiptarëve

Shkruan: Xhevat Rexhaj

Despoti serb Gjuragj Brankoviqi dhe jarani e vllau i tij Sulltan Muradi viti 1456

Fatkeqësia e një populli qëndron në atë kur ai popull, apo një pjesë e atij populli kultivon besimin dhe tradidat e pushtuesëve. Në një apo tjetër mënyrë kjo edhe sot në shekullin 21, kur shqiptarët të organizuar në dy shtete të pavarura po infektohen dhe po futen në nji pushtim të ri osmano-arab, dhe kësaj radhe pa asnjë lloj dhune apo trysnie, por shkurt e shqip, për interesa dhe shitje identiteti te e keqja e këtij shekulli, islami xhihadist, dhe shëndërrimi i qyteteve dhe fshatrave shqiptare me minare arabo-turke, ku më shumë po lulëzon mënyra e frymëzimit me dheun e shkretëtirave arabe, sesa me vlera të mirëfillta shkencore e shqiptare historike.

Pa dashtë të ndalem më shumë rreth kësaj teme, une do të vë në këtë shkrim timin dy faktime dhe dokumente historike, njëra nga koha kur Gjergj Kastrioti me ushtritë arbnore mbronte tokat nga shumë anmiq, turqit dhe sllavët si aleat të turqëve osmanlinjë, barbarë, dhe e dyta nga koha e Rankoviqit kur serbo-sllavia kishte lidhur memorandum me Turqinë, për shpërnguljen e shqiptarëve nga trojet e veta drejt Anadollit fatkeq:

Në vitet 1450 kur Gjergj Kastrioti tmerronte sllavët dhe osmanët, despoti serb i asaj kohe Gjuragj Brankoviqi i shkruan letër Sulltan Muradit (e që mjerisht dhe pisërisht sot në Kosovë, ka xhami me emër të atij xhelati, që ka vra me qindra mijëra shqiptarë), që ta shkatërrojnë Princin shqiptarë Gjergj Kastriotin dhe shqiptarët në përgjithësi, dhe kuptohet se Sulltan Muradi ka ndihmue serbët dhe sllavët, ashtu sikur të gjithë sulltanët barabarë të tjerë me radhë. Ja teksti i përkthyer nga anglishtja, që është marrë nga libri Fratit kroat Andrija Kaqiq Mioshiq: „Razgovor ugodni naroda slovinskoga“ Despoti serb Gjuragj Brankoviç, drejtuar Sulltan Muradit:

«O Zot i krejt botës prej lindjes në perëndim, Perandori im Sulltan!, sido që jam shërbetori yt i padenjë, dhe nga dashuria e madhe që kam për kuroren tënde të pavdekshme, une nuk e lashë Gjergj Kastriotin-Skenderbeun, armikun tënd për vdekje, të kalonte në tokat e mia, që të bashkohej me Huniadin, e të sulmonte edhe mua sherbetorit tënd. M’a skllaveroi krejt tokën, m’i dogji fshatrat dhe qytetet pa mëshirë, e për këte, o Sulltan i Madherishem, tani është koha të hakmerresh për mua dhe për vete, sulmoje ti nga lindja, dhe une do t’a sulmoj nga veriu, që t’a shkulim këte armik nga themelet!».

— origjinali —

(GJURAGJ BRANKOVIQ AND SULTAN MURAD II AGAINST GEORGE KASTRIOTI SKANDERBEG AND HIS ALBANIAN SOLDIERS. The letter of Gjuragj Brankoviq (1377-1456), the serbian despot, to the turkottoman Sultan Murad II (1404-1451), CLAIMING HIS VASALITY TO THE SULTAN, AGAINST the ALBANIAN leader Gjergj Kastrioti known as Scanderbeg (1405-1468) and his ALBANIAN SOLDIERS. Despot Gjuragj Brankoviq to Sultan Murad II:

«LORD OF THE ENTIRE WORLD FROM EAST TO WEST, MY EMPEROR! Despite the fact that I am just AN UNWORTHY SERVANT OF YOURS and THE GREAT LOVE I HAVE FOR YOUR IMMORTAL CROWN, I haven’t allowed SKANDERBEG your SWORN ENEMY, to pass on my land, to join Hunyadi to attack me, THY SERVANT. He enslaved all my land burned villages and towns without mercy, for this O SULTAN ALMIGHTY, now it is the right time to take vengeance for yourself and on my behalf, attack them from the East and I will attack from the North, in order TO DESTROY AND BANISH THEM.

“Konventa jugosllavo-turke e vitit 1938 dhe marrëveshja Jugosllavi – Turqi – Greqi e 28 shkurtit 1953, e njohur si ”Pakti Ballkanik”, e nënshkruar në Ankara. Në bazë të hulumtimit sistematik të dy shërbimeve konzullare (sektorit të pasaportave) jugosllave dhe turke, dëshmohet se në periudhën 1951-1968 prej Jugosllavisë në Turqi janë shpërngulur 414.500 shqiptarë… ndërsa gjatë periudhës në fjalë (bazuar në statistikat sekrete jugosllave) në Kosovë ishin sjellur në heshtje 63.000 kolonë sllavë, prej të cilëve, pas rënjes së Rankoviçit (1966) duke mos u duruar një farë “barazie” me shqiptarët, shumica prej tyre udbash e kriminelë marrin ikën për Serbi.

Ndërkaq sipas statistikave të publikuara më vonë del se në periudhën 1952-1965 per ne Turqi janë shpërngulur: 452.371 shqiptarë. Në ato vite me dhunë detyrohen të shpërngulen edhe mijëra shqiptarë, kryesisht nga Mali i Zi (nga Hoti, Gruda, Plava, Gucia, Vuthaj, Ulqini, Tivari, Triepshi, Shpuza, Kraja etj.) Në dimrin e vitit 1955/56 u organizua aksioni për mbledhjen e armëve dhe gjatë këtij procesi të dhunshëm i keqtrajtuan në format më mizore mëse 30.000 shqiptarë. Në këtë ekspeditë udbeske, nga rrahjet dhe torturat u mbytën 103 shqiptarë,ndërsa u gjymtuan për jetë rreth 10.000 të tjerë…!!!

Hulumtimet shkencore për zbardhjen e një ngjarje historike siq është marrëveshja “Xhentëllmene” turko-jugosllave e vitit 1953 ndërmjet Titos dhe Kypreliut, sado që janë jo të mjaftueshme,prap na japin një pasqyrë shumë të mirë për ta kuptuar këtë marrveshje. Vlen të përmenden veprat e historianëve të kombit shqiptarë siq janë: Fehmi Pushkolli në vepren “Fronti Popullor-Lidhja Socialiste e Kosovës”, Jusuf Osmani në vepren “Vendbanimet e Kosovës-Gjilani”, Hakif Bajrami “Politika e shfarosjes së shqiptarëve dhe kolonizimi serb i Kosovës 1844-1995”, Sabile Basha “Dëbimet e shqiptarëve dhe kolonizimi i Kosovës 1877-1995” dhe në shumë hulumtime të punimeve shkencore të cilat e kanë për objekt të studimit këtë temë shum të ndishme për popullin shqiptarë.

Të gjitha këto vepra dhe shum dokumente tjera të cilat do ti përmendim në fucnot janë të lidhura me marrveshjen e Splitit ndërmjet Titos dhe Kypriliut. Në këtë marrveshje gojore edhe pse askush nuk diti se çka përmbante, pasojat e sajë u panë menjëherë, pas fillimit të zbatimit të sajë. Pas vitit 1953 filloi dëbimi masiv i shqiptarëve për në Turqi, gjë e cila e zbardhi këtë marrveshje. Represioni serbë u përcoll nga instrumentet shtetrore dhe në mënyr të organizuar nga vet shteti serbo-jugosllav. Paraprakisht ishte një marrveshje në mes Jugosllavisë dhe Turqisë e njohur si “Konventa jugosllavo-turke e vitit 1938”, e cila parashihte dëbimin e shqiptarëve për në Anadoll. Çështja e shpërnguljes së shqiptarëve pothuaj se u hesht gjithëher, ndërsa u shkrua dhe u propagandua nga qarqet serbe, kinse për shpërngulje serbo-malazeze që në të vërtet nuk ishte asgjë tjetër veqse migrime të vogla, të vullnetshme të popullsisë.

Marrëveshja turko-jugosllave e vitit 1953 Takimi Splitit Tito-Kyprili Më 1953 në Split u takua kryetari i Jugosllavisë Josip Broz Tito dhe Fuad Kyprili, minister i punëve të jashtëme të Turqisë. Ata u moren veshë që të filloi shpërngulja e sërishme e shqiptarëve për në Turqi.. Marrveshja planifikonte vazhdimin e aksionit të shpërnguljes së shqiptarëve nga Kosova për Turqi, në baz të Konventës së vitit 1938. Dëbimi i shqiptarëve parashihej të bëhet përmes Maqedonisë. Kjo erdhi në shprehje të zbatohet menjëher pas prishjes së marrveshjes jugosllavo-shqiptare, me pretekstin se i sherbenin Shqipërisë u denuan dhe internuan nëpër burgje mbi 500 shqiptarë të cilët u derguan në kampin famkeqë të Goli Otokut. Le të tingëlloi si të doni lexues të dneruar, por një duhet ta dijmë se edhe sot e kësaj dite, aleatët më të mirë të Serbisë e Rusisë janë rabaët dhe turqit, pra ata që ne disa si budallënjë i quajmë VËLLEZËR ??????, jo more po kofshin larg nesh këta lloj satrap „vëllezërish“, larg tokave shqiptare pjellat arabo-turke…