Ilustrimi nga Dea Halimi
Dea Halimi
Nga libri “Yjtë farfuritës” tregimi për shkronjën Z
E lodhur u ktheva nga shkolla. E lëshova trastën e rëndë me libra e fletore te këmbët dhe ofshana. Dielli ngjante në një lule të madhe të zjarrtë; kaq rreze të arta përvidheshin mes gjethesh e gemash dhe krijonin pamje magjike.
– Mami, dua të dal të luaj me Zarinën, – ia bëra mamasë e cila po hynte brenda në shtëpi.
– Pusho pak, më parë, – e dëgjova të thoshe mami.
– Më vonë ky diell me rreze të arta nuk do të jetë!
– Shko, por mos u vono… të presin detyrat e shtëpisë.
Mora dy zamare, që kisha bërë me Tinën gjatë verës në Buzëlumë, e ika e lumtur te Zarina.
– Më prit Zaria, më prit… – fola me zë.
– Dea, – doli nga shtëpia mami e më shikoi.
– Urdhëro mami,- iu përgjigja.
– Ku shkon? Ti nuk ke shoqe me emrin Zarina.
– O, kam harruar të të tregoj, mami. Anesa e ka emrin artistik Zarina.
-Po ti, ke dhe ti emër artistik?
-Asfodela është emri im artistik.
-Asfodela, ç` kuptim ka?
– Ai është emri i lules së parajsës.
– Zambak, pse s`i vure vetes këtë emër? Zambak! Bimë me kërcell të hollë e të drejtë, me zhardhok të vogël, me gjethe të gjata si heshtë, me lule si hinkë në ngjyrë të kuqe, të bardhë e të verdhë dhe me erë të mirë, që lulëzon në fillim të verës dhe që rritet për zbukurim.
– Jo, nuk më pëlqeu as nuk më pëlqen zambaku!
Mami e tundi kokën, më shikoi me dashuri dhe duke buzëqeshur u kthye brenda në shtëpi.
– Dea, do të vish apo jo, – më thirri Zarina.
– Menjëherë, – eca e iu afrova Zarinës. Arritëm në lulishte e u ulëm në stolin e parë krye rrugës me gurë të vegjël, të thyer dhe të shtruar, të cilët ndrisin sikur yje.
– Do të rrimë këtu kot, – më tha Zarina.
– Jo. Nuk do të rrimë kot. Do të bëjmë muzikë, – thash unë dhe ia zgjata njërën Zamare.
– Ç`është kjo, – më shikoi Zarina.
– Është zamare, vegël e vogël frymore, me dy tyta paralele e me gjuhëz… E sheh, Zarina, – ia tregoja zamaren, – e ka dhe një gjuhës këtu. Punohen zakonisht prej kallami, që të krijosh melodi me të.
– Ku i more këto, – tha ajo.
– Zamaret nuk blihen, ato zakonisht bëhen prej kashtës së grurit apo të thekrës, ose prej kallami. Janë thjeshtë fyell. Do të bëjmë melodi të mrekullueshme me zamare.
– Unë dhe ti t`i fryjmë zamaret…
– Po, unë dhe ti… – qesha unë.
– Zarina e Asfodela, grupi i tyre me zamare bëjnë muzikë, eh, o hej, – thërriste Zarina dhe i binte zamares e lumtur.
– Sa tinguj magjikë që krijojnë, vërtet!
